Op 6 juni 1944 (D-day) zetten de geallieerden voet aan land in Normandië. Parijs werd op 24 augustus bevrijd, Brussel op 3 september 1944. Op 17 september landden er bij Best en Son duizenden parachutisten van de 101 e Airborne divisie. Ook bij Arnhem en Nijmegen waren er landingen van parachutisten.

Totaal vlogen er ca. 3.000 vliegtuigen. Zweefvliegtuigen (gliders) voerden mannen en materiaal (bv. jeeps) aan. De landingen vonden plaats in het kader van operatie Market Garden.

Son werd op 17 september door de Amerikanen bevrijd, maar ze konden die dag niet oprukken naar Eindhoven. De Duitsers hadden de brug over het Wilhelminakanaal in Son opgeblazen.

In de vroege ochtend van 18 september trokken de Amerikanen naar Eindhoven. In Woensel moesten twee Duitse kanonnen worden uitgeschakeld. Rond 12:00 uur bereikten ze de Woenselse overweg.

De Amerikanen kwamen uit het noorden, de Engelsen uit het zuiden. Het 2e Engelse leger onder leiding van generaal Miles Dempsey was er in geslaagd bij Neerpelt aan het Kempisch kanaal een brug te veroveren.

De Engelsen werden opgewacht door de Duitsers bij de grens, zodat ze pas op de avond van 17 september Valkenswaard bereikten. Op 18 september gingen ze op weg naar Eindhoven. Bij de Tongelreep brug in Waalre konden met veel moeite enkele Duitse kanonnen worden uitgeschakeld. Pas laat in de namiddag  bereikten de Britten, Eindhoven.

Ze lagen een dag achter op het tijdschema van operatie Market Garden. De Britse para’s in Arnhem wachtten met ongeduld op hen, aangezien ze veel tegenstand hadden van Duitse pantser divisies. Op 19 september 1944 plaatste de Britse genie een baileybrug over het Wilhelminakanaal in Son.

Op 19 September, daags na de bevrijding. verrast de Duitse luchtmacht het feestvierende Eindhoven met een zwaar bombardement, dat aan 200  burgers het leven kost. De binnenstad staat spoedig in lichterlaaie. De Eindhovense brandweer komt handen en water tekort. Het waterleidingnet is op verschillende plaatsen getroffen, waardoor de watervoorziening tijdelijk stagneert. Op verschillende punten in de stad raken auto's met munitie en benzine in brand, zodat de blusploegen voor een zware en zeer gevaarlijke taak staan.
Gedurende de hier opvolgende drie dagen moet nog veel nablussingswerk worden verricht. Ook assisteert de brandweer bij de opruimingswerkzaamheden, de drinkwatervoorziening en het leegpompen van kelders.
Lees ook https://www.eindhovenfotos.nl/1/oorlogsjaren_brandweer_eindhoven.htm

“Toen wij de bevrijding van onze stad beleefden met de spannende veertien dagen die eraan vooraf gingen, toen hebben we gemeend dat we die gebeurtenissen ons hele leven niet meer zouden vergeten. Maar nu mij gevraagd wordt om als militair een kort artikeltje hierover te schrijven vrees ik dat de herinnering mij al in den steek begint te laten. Nochtans wil ik trachten U te vertellen hoe ik als reserve-officier tegen de gebeurtenissen heb aangekeken die zich van Juni tot September 1944 aan Europa's West-kant afspeelden. Allereerst was daar de invasie.
De stelselmatigheid waarmee de geallieerde luchtmacht haar doelen koos en vernietigde, eerst de vliegtuig-, duikboot-, kogellager en motorenfabrieken, daarna de synthetische benzinefabrieken en tenslotte de spoorweg-emplacementen, spoor-
en verkeersbruggen, wees er op dat dit de inleiding beteekende van een grootscheepse actie die niet anders dan invasie kon betekenen. Hieraan zal geen Duitscher getwijfeld hebben. We hebben de aanvallen op de spoorwegknooppunten op de kaart aangetekend en vonden een grote kwart-cirkel van bezuiden Parijs tot de Scheldemond.
Daarin zou het invasie gebied gelegen zijn naar alle waarschijnlijkheid. En daarom werd Normandië 'n verrassing.
Zoo is het gegaan met vele der volgende acties, ook met de bevrijding van onze stad.

De fantastische doorstoot over de Seine tot benoorden Antwerpen ogenblikkelijk aangekondigd door het bezetten van Breda, dat overrompelde niet alleen ons maar ook de Duitschers. 'n Reserve-officier die als enige oorlogservaring op de 10e Mei-dag van 1940 kan bogen dien kan men niet kwalijk nemen dat hij strategisch kon vooruitzien wat er direct na de Duitsche nederlaag bij Falaise en de geweldige doorstoot naar Antwerpen zou gaan gebeuren.
Wij beleefden op Zondag 3 September en de weken onmiddellijk daaraan voorafgaande de vernietiging met één enkele slag van het Eindhovense vliegveld met zoveel zorg door den vijand in vier jaren aangelegd. Dat beteekende een snel naderende bevrijding en iedereen besefte dat, ook het N.S.B.-geboefte. Wie met mij op dien Zondagmiddag plaats heeft moeten nemen in de schuilkelders naast het gemeentehuis, die heeft ook de zoo onverwacht gestoorde evacuatie bijeenkomst gezien van hel puik der N.S.B. in Eindhoven en die heeft ook gesmuld van de heerlijke opmerkingen die in ’t donker van de schuilkelder aan het adres van de „Heeren" werden gelanceerd. Niemand was nog voorzichtig in zijn uitlatingen, zelfs niet de agent die voor de kelder op post stond. Toen Piet Pulles en Toon Paro om 't hardst een knijpdynamo hanteerden werd hun toegeroepen: „Knijpen heeren knijpen!" Maar de heeren waren al doof!

Wij hadden trouwens de Duitsche legermacht uit de stad zien trekken, te voet of op allerlei vervoermiddelen, die niet bij een leger, laat staan 't „nooit verslagene' Duitsche, verwacht konden worden. Wij hebben de fiere S.S. op mestwagens door de stad zien rijden temidden van wanordelijke pakken geroofd goed tezamen met hun vieze liefjes soms met het hakenkruis in 't voorhoofd gebrand of met kaalgeschoren schedel. Die macht meenden wij had afgedaan. Wie zal 't den soldaat kwalijk nemen dat hij dat dacht temeer na de zenuwsloopende 'opblazingen van stationsemplacementen, Philips en vooral 't vliegveld. Wie herinnert zich niet de wel imposante maar angstaanjagende gele steekvlammen in den nacht van 5 September toen Eindhoven voor een groot gedeelte glasloos werd. Toen verwachtten ook wij reserve-officieren de bevrijding binnen uren in plaats van binnen weken. Toch vergisten we ons nogmaals, want wel bleek veel Duitse weerstand gebroken maar niet alle. De natuurlijke hindernis van 't Albertkanaal en later van 't Schelde-Maaskanaal (Kempisch kanaal) gaf den Duitscher weer een adempauze en hij sleepte er versterkingen naar toe, Waffen S.S. in tanks, pantserafweergeschut en flak. Maar geen vliegtuigen. Maar toen de bevrijding zo dicht naderde toen kwam weer de twijfel in ons hart. Zouden de Engelschen veel werk hebben met die versterkingen?
Bij verrassing was de Neerpeltsche brug genomen, de Nederlandsche grens bereikt en overschreden.
En toen die enerverende veertien dagen dat wel soms de kanonnen zich deden horen maar niet dichterbij kwamen. De hoop en de verwachting dat Eindhoven de eerste Nederlandsche stad zou zijn die bevrijd werd, werd toen ineens teniet gedaan door een verrassende doortocht van de Amerikanen langs en over de Maas tot benoorden en beoosten Maastricht. De bevrijding van Maastricht, bijna zonder slag of stoot genomen hebben we verlangend en 'n tikje weemoedig ook beluisterd op zolder of onder de trap.

Totdat het Zondag werd 17 September. De eindeloze stoet van vliegtuigen, bommenwerpers, transporttoestellen, zweefvliegtuigen en jagers en 't fantastische gezicht van het afspringen van een leger parachutisten bij Son en op nog meerdere plaatsen. Op dat moment wisten we nog niet waar precies nog meer. De groote stoet ging richting Nijmegen.
Opnieuw een teeken van een ogenblikkelijk te verwachten aanval en de eerlijkheid gebiedt mij te erkennen dat ik niet besefte wat dit beteekende. Ondanks alle gebeurtenissen heb ik althans ook toen nog niet beseft tot welke koene sprongen het geallieerde opperbevel over durfde gaan.

18 September! Hoe fantastisch uitgelaten was Eindhoven toen. De spanning van de laatste bezettingsuren liep snel op toen de mitrailleurs in 't Noord-Oosten van de stad hoorbaar werden en de eerste ooggetuigen de Amerikaanse paratroopers gesproken en gezien hadden. Bewijzen er bij: 'n camel of 'n nieuw dubbeltje 1944!
Wie had zich kunnen voorstellen de legermacht die 's avonds rond 7 uur van Aalst uit Eindhoven binnenkwam? Nee ik erken het zonder schaamte, ik had als reserve-officier de bevrijding niet zo verwacht, maar ik erken tegelijkertijd dat de manier weergaloos knap was opgezet en uitgevoerd.
Maar het Duitsche beest gaf zich nog geen deels gewonnen en probeerde de prachtige corridor van Montgomery te doorbreken door 'n gelijktijdige aanval met tanks ten Noorden van de stad en met bommen op het toch al niet onbeschadigde Eindhoven.
Er zal wellicht eenmaal aan het licht komen dat die bomaanval niet alleen terreur was om op onze bevrijdingsroes een domper te zetten maar methode om zijn doel te bereiken teekent den niets ontzienden en gehaten vijand.
Wat zal ik meer vertellen. Alles wat hier staat is U bekend, 't eenige wat ik werkelijk heb willen zeggen is dat de enorme ontwikkeling van de tactiek der beweeglijke oorlogsvoering ons soldaten van 1940 onbekend en ongelooflijk voorkwam zoo goed als de eerste beste leekburger.”
Een Eindhovensch Reserve-Officier.

In het blad „Daily Herald" geeft de Engelsche oorlogscorrespondent Ned Russell het volgende beeld van het Duitse bombardement op Eindhoven;
„Terwijl de Britse opmars door Oost-Holland bliksemsnel in de richting
Arnhem werd voortgezet, bombardeerde de Luftwaffe de juist bevrijde stad
Eindhoven, in de hoop den opmarsch door het afsnijden der verbindingen
tot staan te brengen.
Eindhoven was in een uitgelaten stemming over de zo lang verbeide [verwachten]
bevrijding; het volk danste in de straten. Oranje hoeden, rood-wit-blauwe
vlaggen, kleurige serpentines gaven de stad een feestelijke aanblik. Plotseling deden geruchten de ronde, dat Duitsche tanks gereed stonden om vanuit het Oosten de stad binnen te vallen. De menigte verspreidde zich in alle richtingen en trachtte zo snel mogelijk
thuis te komen. Leden van de plaatselijke ondergrondse beweging raasden op motoren door de straten. Ieder werd gewaarschuwd vlaggen binnen te halen en het feesten te staken.
Dan verscheen, misschien licht en donker, een grote tweemotorige bommenwerper. Oranje-kogels werden uitgeworpen. die Eindhoven in een hellen gloed zetten. Iedereen wist, wat dit betekende: de Luftwaffe maakte zich gereed een van haar bekende terreuraanvallen uit te voeren op een stad, waarvan, de bevrijding nog van zo'n jonge datum was, dat de Duitschers wisten er weinig luchtdoelgeschut aan te treffen. De vliegtuigen kwamen en wierpen, eerst van grote hoogte, hun bommenlast af. Toen zij echter bemerkten, dat er vrijwel geen luchtdoelgeschut in werking kon treden, storten zij zich naar beneden tot boven de daken der huizen, slingerden hun bommen op huizen en gebouwen en mitrailleerden de straten.

Deze verslaggever kroop met enkele collega's in een der weinige schuilkelders bij de groote Philips' fabrieken, waarin zich reeds een twaalftal personen bevonden. Een Hollandse vrouw lag met ons op den grond van den schuilkelder en zong een volkslied. Het was de vreemdste gewaarwording, die ik ooit in de honderden bomaanvallen van deze oorlog heb gehad. Zij miste nooit een noot en haar stem trilde zelfs niet in het geringste, toen de bommen naar beneden huilden en dicht bij den schuilkelder insloegen.
Eindhoven stond spoedig in lichterlaaie. Na een onafgebroken bombardement van een half uur loeiden de vlammen over de gehele stad. Overal lagen glas en stenen verspreid, terwijl menige straat talrijke bomkraters vertoonde.
We probeerden de stad in te komen, doch strandden op het puin. Ik zag talrijke dode burgers op de straten en trottoirs liggen. Ten laatste vroegen we aan burgers een weg, die buiten de stad voerde. In een klein huis, waarvan de kozijnen waren weggeslagen, werden we binnengelaten. Het gezin, dat drie kleine kinderen telde, was nog door vrees bevangen. Onze gastheer verzocht ons echter te blijven en bood ons whiskey en sigaretten aan, die hij „voor de dag dat wij zouden komen" had bewaard, zoals hij zei. Hij was ervan overtuigd, dat de Duitse piloten, die juist de stad hadden gebombardeerd, dezelfde waren, die vier jaar lang op het vliegveld hadden geleefd en tevergeefs hadden getracht bij het volk in de gunst te komen. Zij hadden geleerd het volk van Eindhoven te haten, omdat zij nooit als vrienden waren opgenomen. Zij kenden iedere straat en ieder huis in de stad.

Bron: Het Parool 03-10-1944  / www.delpher.nl